|
1966 baharında rahmetlik annem ve babam beni dayımların köyü Kürdmeydanı'na götürdüler. Orada medresede okuyacaktım. 9 yaşındaydım lakin babamın islami ilimlere ve islam alimlerine sevgisi çok büyüktü, bu yüzden bir oğlunun medresede okuyup medrese hocası olmasını çok isterdi. Benden daha büyük 7 ağabeyimi de okutmuş ama onlar babamın arzu ettiği şekilde medreseden mezun olamamışlardı. Babamın son ümidi ben idim ve benim de okumaya çok hevesim vardı.
Ben Kürdmeydanı'nda medresede okurken dayım gil de bana yardımcı olacaklardı. Nihayet köye vardık, babam seyda ile görüştü ve beni medreseye teslim etti. Çocukken anne babadan ayrılmanın zorluğunu herkes biliyor ama amaç ve hedef büyük olunca ona katlanmak zorunda kalıyorsun.
Medreseye vardığım gün köye aşıcılar gelmiş, köylüye aşı yaptıkları gibi, camiye gelerek feqilere (talebe) de aşı yaptılar. O arada bana da aşı yaptılar, kolum davul gibi şişmişti. Bir de büyük feqilerin "oooo bu neki daha da çok şişer" sözleri beni bayağı korkutmuştu. Nede olsa daha çocuktum. Feqiler benle dalga geçiyorlardı, "sen kim feqi olmak kim" deyip eğleniyorlardı. Ben hepsini çok sevdimç
Ya bu feqiler ne kadar edepli insanlardı, ders ve Allah'tan başka ağızlarından başka bir söz çıkmazdı. Düşünebiliyor musunuz 24 saat camidesin ve bu 24 saat sadece islami ilim okuyorsun, kimseyle ilişkin yok, fesada fucura katılmıyorsun.
Üç ay kadar medresede kaldım Kur'anı okudum, artık köye Kuran okuyan biri olarak dönecektim.
Sonbahar geldi köyümüz Xeybiyan'a (Yocaliöze) döndüm. Köyümüzde (ki o dönem 120 haneydi) yeni ilkokul yapılıyorduç
Bir daha medreseye dönmedim, ilk okula yazıldım.
İlk öğretmen ve biz kürd çocukları. (Başka bir yazıyla) |
