Ji Xwedê bitirsin û Wî jibîr nekin!

Erd û esman, roj û şev, çiyayê hatîne çikkirin, rengo rengo mexlûqatên rûyê erdê, bayê ku ewrê ji baranê tijekirî digerîne, hêşînaya ruyê erdê, çemê roj û şeve nasekine û dikişe, darên bihara bi belgan dixemilin û pahîza rût dibin.... Hemî tiştên di hundir û dervayê me de hene, hemî belê hemî hebûna Xweda yê Teala tînin ziman... Hebûnek bê hemta!.. Xwedan quwwet û qudretek bêhed, bêmîsal!....
Bi qasî ku ewqas eşyayê rûyê zemîn û stêrkên li esmana hebûna Xwedê tînin ziman, nîmetên ku Wî dane me Xaliqtiya Wî her dem tînîn ber çav jî, mixabin hinek mirov îmtihana xwe wenda dikin. Halhale Xwedê Teala her tişt, her nîmetên ku dane, pê mirovan îmtihan dike. Her ciqas însan xwediyê îradeka hurr e jî, nake lazimê xwe ku mirov qelbê xwe ji hezkirina Wi re bigire. Xwedayê Teala ev hemî eşyana dane nîşan ku mirov li wan binhêre û meznatiya Wî fêm bike. Sed heyf ku gelek însan ji Xaliqê xwe rûyê xwe dizvirînin û pişt didin emrê Wî. Bi vê minasebetê ye ku, Xwedê dixwaze mirov li cewherê ku Wî mirov pê çêkiriye, li nîmetên ku daye mirov û jiyan bi wan didomîne, ji boy wan nîmeta baranê çawa dibarîne, erd çawa diqelişe, toxim çawa avis dimînin, li bax û baxçeyan, li hebên giha binhêre (1) û mezintaya Wî, qenciya Wî bizanibe.

Li wan asîmanên bê stûn, li erdê ku hatiye raxistin, li çiyayên ku hatine çikkirin, li xisûsiyêtên afirandina heywanan binhêrin, lêkolîn bikin, hînbibin. Viya jî li me nesîhetê dike. (2)

Lewra însan hatiye emirkirin ku, hakimiyeta Xwedê nasbike, ji Wî bêtir nekeve bin bandora taxût, bin hakimiyeta hinekên din, sirf bi angorê qanûn û nîzama Wî bijî!.. Ji ber vî ye ku pewîste însan bi eqlê xwe vana bizanibe, bi qelbê xwe ji Xwedayê xwe hezbike û hertim bibîrbîne. Evana îhtiyaciya însanê ye bi Xaliqê wî. Ji boy pêkanîna van îhtiyaciyane ku Xwedê Teala di Qur’an’a Pîroz da wiha ferman dike:

“Ey gelî bawermenda! Xwedê pirr bibîrbînin û zikrê Wî bikin!” (3)


Gerek mirov di zanîna bendetiya xwe de be û bizanibe ku Xwedê ji tamara mirova ya mirinê nêzîktire û bi quwwet û rehmeta xwe me nixamtiye (zeftkiriye) û herdem bi halên mirova yên maddî û manewî dizane, ji ber vî gerek mirov her tim ewî bibîrbîne (4)

Pewîste ku mirov Xwedayê Teala bi hemî sifetên Wî, bi emr û qedexeyên Wî, bi mikafat û cezakirina Wî, bi hezkirina Wî, bi hurmeta ji Wî û emrên Wî re û bi tirs Wî bibîr bîne, herdem di eqlê mirov da be. Bi awakî din; pewîste ku mirov Xwedayê xwe jibîr neke, an nebe wek wanên ku Wî jibîr kirine, lewra di jiyana insanê de felaketa herî mezin ew e ku mirov Xweda yê xwe jibîr bike, an jî bibe wekî wanên ku Wî jibîr kirine!… Ev jibîrkirin tişta herî xirav e di jiyana mirov da. Ji ber vî ye ku, Qur’an’a me ya Pîroz li ser nejibîrkirina Xwedê pirr disekine, hima di hemî sûreyan de tîne eqlê mirov!..

Xwedayê Teala di Sureyê Heşr (18-19) de wiha ferman dike:

“Ey gelî bawermenda! Hun di jiyana xwe de di şuûra bendetiya Xwedê da bin, wisan bijîn. Bila her kesek binhêre ka ji bona roja qiyametê çi kiriye, ku ewê di wê rojê de werin hesab bidin, (bên mihakemekirin) Ji qetandina ji emrê Xwedê xwe biparêzin! Bê şibhe Xwedê ji hemî kiryarên we xeberdar e!..”

“Nebin wek wanên ku Xwedê toyê hebûna wan bi wan daye jibîrkirin (kemiyeta hebûna xwe jibîr kirine). Lewra ewana li hember Xwedê serî bilindkirine!” (îsyan kirine)

Wek wanê ku Xwedê jibîr kirine!… Di afirandina hemî mexlûqan de nedîtina qudreta Wî, întizama Wî ya erd û esman, guhnedana emr û qedexeyên Wî, bêtirs ketina nava guneha, bêhis mana ji hesabdayîna roja qiyametê, sifetên kafira ne!.. Lewra jibîrkirina Xwedê, bizanîn terk kirina bendetiya Wî ye. Înkara hakimiyeta Wî ye bi hakimiyeta benda, bi parlemento, bi sîstem û ideolojiyê beşerî ye. Jibîrkirina Xwedê bi şerîk çêkirina hakimiyeta hinekên din tê holê. Ev jî sifetên muşrika ne. Nîşan û elametê wanên du dil in û ku îman neketiye qelbê wan.” (5)


Xwendevanên hêja!

Her gunehek bi emelek ji cinsê wî tê cezakirin, ew e ku me di jiyana xwe de Xwedê jibîrkiriye ku Xweda yê Teala jî ew sifetên qencên ku dabû me ji me sitendiye. Her wekî hun jî dizanîn ku însan xelîfê Xwedê ye li rûyê erdê, lê xwe layiqê vê mertebê nabîne û di şûna Xwedê de ji benda re îbadetê dike!… Û xwe layiqê çi girtibe dikeve wê derecê. Ayeta 19 ji Sureyê Heşr pêçiyê dide ser vê heqîqetê.

Îro em dibînin ku hakimiyeta rûyê erdê hemî ketiye destê kafiran, lê ewana hêj bi vî jî razî nabin!.. Ta ku muslimanekî li rûyê erdê bimîne û doza hakimiyeta Xwedê bike, pewîste ku ew li hember van muslimanan micadelê bikin. Êdî tehemmula wan ne ji sîstema Xwedê, ne ji hebûna muslimana re jî nemaye!..

Gelô musliman çi dikin?… Bi taybetî muslimanên Kurd?.. Hinek netêda, wanên din hemî bûne êsîrê malê dunê, tîcareta xwe, nav û dengê xwe!... Hezkirina malê dunê ewqas ketiye dilê wan ku bixwe ji boy Î’layê Kelîmetullah tiştekî nakin û dibin asteng ji bona wanên di vê rêda ne jî!.. Hemî karên xwe berdane sirf li pey kêmasî û şaşiyên muslimana digerin. Hinek ji wan jî, wek tûlê li pey mûçê li dora partî û rêxistinên kufrê diçerixin, bes derdê wan rûreşkirina muslimana ye. Xwe bê mesûliyet dizanin, wek qewmê Mûsa (a.s.) dibêjin “herin hun û Xweda yê xwe şerr bikin, welat ji hemî taxût dagirkira azad bikin, emê dûvre werin. Li hember me, dijminên zordar hene, em nikarin bi wan re şerr bikin, em ne betal in, karê me û tîcareta me ji dest diçe.”

Belê wiha dibêjin û xwe şûnve digirin. Hinek ji wan jî birastî ji eqlê xwe kêm in, lê hay ji xwe tunene, dibêjin; “emê di mala xwe de rûnin, ka bila hinekên din micadelê bikin, tî bimînin, birçî bimînin, li serê çiya laşê wan bibe xurê rewir û cinawira, di zîndanên zaliman de bedena wan birize, em destê xwe nekin ava sar û germ, lê bila her kes bi me bişêwire, lewra em zana ne, em mamosta ne, em dewlemend in, em seyda ne, bê ezîyet, bê cefa her tişt bikeve bin emrê me!.. Lê pirr ehmeq in, lewra di dîroka dunyayê de, tu wext bê xebat mirov bisernakeve û xebatkar jî xebata xwe nadin yên wisan!… Ger mirov birastî musliman be, gerek mirov bizanibe ku Xwedayê Tela mukafata mirova bi angorê xebat û îxlasa mirovan dide, ne bi angorê seroktî û merteba mirovan, ger wisan neba pewîst bû ku yên wek Firewn û Nemrût beriya Musa û Îbrahîm biçûna behîştê?!… Hun ji kafir û muşrikan re serî deynin, ji boy kûtek bidest we keve hemî durûtiyê bikin û mikafata xwe jî Xwedê bixwazin!… Ji muslimanan bixwazin!… We ev li ku dîtine?…

Hun qirêjaya rûyê muslimana ne, bi mirina we belku dunya hinek paqij dibe, belku musliman serfiraz dibin. Pêxemberê Xweda wiha ferman dike: “Ew ebdên facir dimirin, lê bi mirina wan însan, heywan, dal (dar û ber) û bajar xilas dibin. (paqij dibin)” (6)

Însanên ku di jiyana xwe de, di warê siyasî, aborî de, di hezkirin û nefretê de, di hilbijartina qanûn û nîzaman de, di îdara dewletê û partî û rêxistinan de Xwedê û qanûna Wî jibîr bikin, wê wek qeymê Mûsa (a.s) bi salan di gêjaya jiyanê de, di qirêj û nezanîyê de bimînin û di ezabê Xwedê de jî werin jibîr kirin, çawa ku wan li vê dunyayê emrê Xwedê jibîr kiribûn!…

Jibîrmayîna di ezap de; çiqas tiştek nebaşe!… Wê rojê ji wan re wiha tê gotin: „We ev roja ku wê ji we hesab were pirsîn jibîr kiribû, îro jî emê we jibîr bikin, cîhê hun biçinê agire, ji boy we tu alîkar jî îro tunene.” (7)

Ew Xwedayê ku tu tiştî jibîr nake, wê wan kesên ku bi îrada xwe Xwedê jibîr kirine, jibîr bike, yanî li wan neyê rehmê û pişt bi wan de bike, wan di ezap te bihêle.“ (8)

Ey gelî bawermenda ! Xwedayê xwe jibîr nekin, xwe jibîr nekin, birayên xwe jibîr nekin!.. Îro roj roja jibîrkirinê nîne!.. Hukmê Xwedê di bin lingê taxût te dipelçiqe, lê temaşe nekin!.. Ev roj, ev firseta carek din bidest we nakeve jibîr nekin hun carek din naynê dunyayê!…

Bi silavên biratî

01.01.2002

----------------- -------------------
(1) Tariq 5, Abese 23-32
(2) Qaf 6-8, Casiye 17-20
(3) Ahzab 41
(4) Hadid 4, Qaf 16, Xafir 7, Nur 64
(5) A’raf 51, Tewbe 67, En’am 44
(6) Buxarî K. İsti’nan 42

(7) Taha 126, Casiye 34
(8) Meryem 64, Secde 14

M.Nûreddîn Yekta